1. Ołtarz zbudowany w latach trzydziestych przez Piusa Parscha, jak widać, umożliwiał odprawianie Mszy św. twarzą do ludu. Jak wiadomo, przed Vaticanum II był zwyczaj (sięgający średniowiecza), że odprawiano "tyłem do ludu". Jednakże taki sposób odprawiania Mszy, by kapłan był zwrócony do ludu, nigdy nie był w Kościele katolickim zabroniony.
2. Ambona, jak widać na zdjęciu posiada ciekawą budowę, a mianowicie można tam zobaczyć jakby 3 poziomy: pierwszy - całkiem po lewej - skąd odczytywane były "modlitwy u stopni ołtarza" oraz "graduał"; drugi - niższy pulpit - skąd odczytywano "lekcję" czyli czytanie i trzeci stopień, najwyższy, skąd odczytywano Ewangelię. Nowość tego, co realizował Pius Parsch, polegała na "używaniu" w liturgii języka niemieckiego, tzn. kiedy kapłan odmawiał np. "modlitwy u stopni ołtarza" odpowiednia osoba czytała te modlitwy po niemiecku, by wszyscy obecni mogli rozumieć i łączyć się modlitewnie. Podobnie było z innymi tekstami modlitewnymi.
3. Miejsce przewodniczenia znajduje się w absydzie kościoła na podwyższeniu. A gdzie tabernakulum? Często kojarzymy, zwłaszcza kościoły "przedsoborowe", że mają tebernakulum w środku ołtarza, w najbardziej eksponowanym miejscu. Ten zwyczaj sięga jednak dopiero baroku. Wcześniej tabernakulum często znajdowało się w niszy, w ścianie prezbiterium. Tak też jest i w tym kościele.
** W liturgii obok języka łacińskiego (oficjalnego i obowiązującego) używano języka niemieckiego. Nie czyniono tego jednak na własną rękę, lecz zgodnie z przepisami liturgicznymi i pozwoleniami odpowiedniej władzy kościelnej (na takie eksperymenty).
*** Aktywny udział wiernych we Mszy św. poprzez śpiew (np. psalmu - pieśni na wejście), przez odpowiedzi, czytanie itp. Dziś brzmi to banalnie, ale w tamtych czasach była to prawie rewolucja. Służba liturgiczna nosiła alby, a nie stroje, które miały imitować stroje "kleryckie" (proszę przyjrzeć się strojom naszych ministrantów!).
Dla większości, którzy to czytają, byłoby to w ogóle nieciekawe, gdyby nie fakt, że na grobie Piusa Parscha znajdującym się w tym kościele wyryta jest tzw. FOSKA, czyli dwa słowa greckie oznaczające światło i życie wpisane w krzyż.